ZAJĘCIA W RAMACH PROJEKTU – Nasza Droga Do Betlejem

Od września w naszej szkole realizowany jest projekt współfinansowany przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego pt: Nasza droga do Betlejem
 
W projekcie udział biorą uczniowie z klas IV –VI szkoły podstawowej i I-III gimnazjum, jak również nauczyciele i rodzice. Dla uczniów prowadzone są dodatkowe zajęcia, polegające na wspólnej zabawie, a jednocześnie uczące ciekawych rzeczy. Warsztaty odbywają się w następujących kategoriach tematycznych: 
 
1.Zajęcia taneczne – tańce integracyjne z różnych stron świata – prowadząca p. Edyta Rudek 
2.Zajęcia muzyczne – wokalno instrumentalne – prowadzący p. Piotr Mroczek 
3.Zajęcia z dykcji, ekspresji i ruchu scenicznego – prowadząca p. Aneta Florek  
4.Zajęcia z fotografii i obróbki zdjęć – prowadzący p. Michał Nieć 
5.Zajęcia  projektowania i wykonywania scenografii – prowadząca p. Zofia Nowak 
 
Dzięki uczestnictwu w projekcie uczniowie, rodzice i nauczyciele mieli okazję  pojechać do Opery Krakowskiej oraz do teatru Bagatela w Krakowie. Uczniowie obejrzeli spektakle: Kopciuszek i Tajemniczy ogród, natomiast nauczyciele i rodzice mogli podziwiać spektakl pt: Madama Butterfly. Punktem kulminacyjnym będzie wystawienie jasełek w styczniu 2013r., w których wystąpią wszyscy uczestnicy projektu.  
       
Oto nasze wrażenia i przemyślenia z udziału w projekcie: 
 
 
Wyjazdy 
 
W październikowe, sobotnie popołudnie wyjechaliśmy do Krakowskiej Opery na baletową wersję baśni o Kopciuszku. Było to moje pierwsze spotkanie z operą.  
Przyniosło oczarowanie, wspomnienie czytanych bajek, wystawianego szkolnego przedstawienia. Tym razem wszystko było inaczej. Zobaczyłem piękne dekoracje, grę świateł i barw, różnobarwne kostiumy. Słuchałem muzyki śpiewanej i granej na żywo, wykonywanej przez orkiestrę, solistów i chór. Oglądałem wspaniały taniec artystów. Przekonałem się, że za pomocą muzyki, ruchu można pokazać uczucia, marzenia, zamienić zwykłą bajkę w coś pięknego i śmiesznego. Wzruszenie ogarniało zarówno małych, jak i dużych odbiorców. Dodam jeszcze, że twórcą przedstawienia był włoski choreograf Giorgio Madia. Do swojego dzieła wykorzystał fragmenty różnych utworów operowych G. Rossiniego. Nazwisk artystów, niestety nie pamiętam, ale ich gry szybko nie zapomnę.  
Łukasz Jarosz IIIa 
 
Dnia 8 listopada 2012 roku pojechaliśmy w ramach projektu na spektakl muzyczny pt. Tajemniczy ogród do krakowskiego teatru Bagatela. Przedstawienie było bardzo ciekawe i niezwykle zabawne. Scenografia do przedstawienia robiła wrażenie: była wykonana starannie i efektownie. Zaskoczyło mnie to, iż główne role grane były przez dzieci, a dorośli niejako im asystowali. Młodzi aktorzy pokazali nam jak ważna w życiu jest przyjaźń, która może odczarować ludzkie serca. Po spektaklu poszliśmy do teatru Groteska, gdzie uczestniczyliśmy  w warsztatach teatralnych. Podzieliliśmy się na dwie grupy – podstawówka i gimnazjum. Muszę przyznać, że zajęcia były bardzo  
interesujące. Uczyliśmy się ruchu scenicznego, sposobu wykonywania masek, poruszania kukiełkami. Poznaliśmy ćwiczenia oddechowe, które wykonują aktorzy przed występem. Warsztaty były niezwykle interesujące, a zdobyte umiejętności przydadzą nam się podczas występu w jasełkach. 
Sara Bylica IIa 
 
Wyjazd do opery na spektakl Madama Butterfly, był moim pierwszym (jak prawdopodobnie dla większości z nas, to znaczy rodziców i nauczycieli biorących udział w projekcie Nasza droga do Betlejem) wyjazdem do opery.  
Oglądanie i słuchanie opery jest trudne do porównania z którąkolwiek z innych form przekazu artystycznego, z jaką zetknęłam się do tej pory. W operze na zmysły i odczucia widza, oprócz scenografii, gry aktorskiej, perfekcyjnie brzmiącej muzyki i niezrozumiałego dla mnie libretta (ukłon w stronę tych, którzy wymyślili napisy z tłumaczeniem) bez wątpienia najdobitniej oddziałuje głos śpiewaków. Sama lubię śpiewać, robiłam to od dziecka i to w każdej możliwej sytuacji (oczywiście tak, żeby nie denerwować starszego rodzeństwa, które nie doceniało mojego talentu ;). Z resztą do tej pory śpiewamy z dzieciakami i wiem doskonale, że można wyrazić uczucia samym śpiewem, a to zmieniając barwę czy dynamikę głosu, czy też akcentując niektóre frazy. Samo tempo także sugeruje nastrój wykonywanego utworu. Mając na uwadze wszystkie te czynniki, nie przypuszczałam jednak, że używając głosu można aż tak wymownie przekazać cały dramatyzm granej sztuki. Słuchając śpiewaków, w czasie wykonywania poszczególnych fragmentów Madama Butterfly, wyraźnie odczuwało się  ich smutek, radość, ich wątpliwości. Głos dawał obraz niezłomnej wiary głównej aktorki w powrót jej męża, ale dawał też wyraz jej wielkiej rozpaczy i rozczarowania. Niesamowite było też to, że przez tak długi czas (spektakl trwał ponad 2 godziny) głos ludzki jest w stanie brzmieć z taką samą mocą, barwą i nie słychać w nim zmęczenia…  
Prawdopodobnie każdy z widzów (po to w sumie jest sztuka we wszelakiej swej  postaci), znalazł w tej operze, w jej wymowie, coś, co przemówiło do niego najmocniej. Mnie także, zaraz po tym, jak ucichły brawa, nasunęło się pewne skojarzenie, pewna myśl. Pomyślałam sobie wówczas, że jak świat światem, zawsze byli i będą ludzie, dla których miłość znaczy najwięcej, bo dla niej warto żyć i dla niej warto się poświęcać. I jednakowoż będą tacy, którzy, nie patrząc na konsekwencje, będą kochać najbardziej… siebie. No ale nie czepiajmy się…, to też przecież jest rodzaj miłości… bardzo wiernej w dodatku.  
Jeśli miałabym wskazać aktora, który wywarł na mnie najsilniejsze wrażenie, to bez wątpienia będzie to występ, a w zasadzie samo pojawianie się i przebywanie na scenie kilkuletniego chłopca – syna głównej bohaterki, Cio-Cio-San. To dziecko niczego nie śpiewało, po prostu było na scenie, nie mniej jednak to wystarczyło i chwyciło  za serce znakomitą liczbę widzów. Słychać to było zresztą także po zakończeniu spektaklu, kiedy artyści byli nagradzani brawami. Te przeznaczone dla niego, były wyjątkowo mocne. 
Poza śpiewem i grą aktorską, bardzo podobała mi się także scenografia. Po raz pierwszy widziałam ruchomą scenę (na żadnym spektaklu teatralnym z taką się nie spotkałam), która daje o wiele większe możliwości wzmocnienia wrażeń wzrokowych widza. Urzekająco wyglądały zjeżdżające z sufitu lampiony, wjeżdżające na scenę platformy udekorowane kwiatami. Świetny był również pomysł na stworzenie drugiego planu, podczas przyjazdu męża Madama Butterfly po syna. 
To był  bardzo udany wieczór, pełen wrażeń skłaniających do przemyśleń, może nawet do weryfikacji swoich poglądów na temat motywów ludzkich zachowań. Był też okazją do porozmawiania o bardziej prozaicznych, co nie znaczy mniej istotnych, codziennych sprawach każdego z uczestników wyjazdu. Osobiście wspominam go bardzo mile i zachęcam każdego, kto nie był jeszcze w operze, żeby zdecydował się w niej zagościć. 
Janina Frankowicz